To blog αυτό έψαχνε την κατάλληλη αφορμή για να επανεκκινήσει τη λειτουργία του όχι υπό νέα διεύθυνση, βεβαίως-βεβαίως, αλλά με συγκεκριμένο χαρακτήρα. Κυρίες, κύριοι και μικρά παιδιά το The One Who Flew Over The Cuckoo’s Nest μετατρέπεται σε αυτό που πάντα ήθελε να είναι – παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες εκ των μέχρι τώρα δημοσιεύσεων είχαν να κάνουν με το ποδόσφαιρο – ένα αγνό κινηματογραφικό blog.
Η αφορμή, λοιπόν, βρέθηκε και δεν είναι άλλη από την ταινία που άλλαξε τον κινηματογράφο. Και όταν λέμε άλλαξε εννοούμε ότι κάποτε ήταν οι Lumieres και έδειξαν ένα τρένο να φτάνει σε ένα σταθμό και εκατόν κάτι χρόνια μετά εμφανίστηκε ο James πήρε ό,τι κινηματογραφική τεχνολογία υπήρχε μέχρι προχθές, πρόσθεσε και 2-3 δικά του μπιχλιμπίδια, επένδυσε τα λεφτά που είχε βγάλει – με μεγάλο ρίσκο αλλά και με το τσουβάλι – από τον Τιτανικό και έδειξε στο φιλοθεάμον κοινό το όραμά του για τον κινηματογράφο του αύριο. Και το όνομα αυτού, φυσικά, Avatar.
Θυμάμαι να διαβάζω πριν 3 χρόνια για το project αυτό του Cameron και να αναρωτιέμαι πόση πλάκα μας κάνει. Μία ταινία με κανονικούς αλλά και ψηφιακούς βασισμένους σε motion capture ηθοποιούς, γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε 3D, βασισμένη σε ένα σενάριο που είχε γραφτεί πριν μιάμιση δεκαετία και διαδραματιζόμενη σε ένα πλανήτη όπου πάμε εμείς οι γήινοι ως οι κακοί της υπόθεσης... Και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι, μάλλον, αυτή τη φορά το χρυσό παιδί του Hollywood, ο πιο ακριβοπληρωμένος σκηνοθέτης όλων των εποχών, δε θα τα καταφέρει τόσο καλά. Πολύ scifi για το ευρύ κοινό, πολύ ρίσκο τεχνολογικά, πολύ ρίσκο να πρέπει να ταυτιστούμε με τους εχθρούς μας…
Στα αγγλικά υπάρχει η φράση “foot in the mouth” που χρησιμοποιείται όταν μετανιώνεις για κάτι που έχεις πει. Η μετάνοια ήρθε πολύ νωρίς: όταν είδα τα πρώτα πλάνα από την ταινία σε 2D teaser πριν κανένα εξάμηνο… Συνειδητοποίησα ότι το τεχνολογικό, τουλάχιστον, ρίσκο είχε, κατά τα φαινόμενα, εξαλειφθεί.
Και όχι μόνο, προσθέτω πλέον… O James Cameron μάγεψε για ακόμα μία φορά το κοινό – είτε φανατικούς του fans (γκουχ, γκουχ, δεν καταλαβαίνω γιατί με δείχνετε) είτε αδιάφορους τόσο για το έργο του όσο και για την επιστημονική φαντασία. Μέσα σε 6 εβδομάδες κατέρριψε το “ακατάρριπτο” ρεκόρ του Τιτανικού – που του είχε πάρει και 10 μήνες να επιτευχθεί - κάνοντας κάμποσα εκατομμύρια ανθρώπους να φορέσουν γυαλάκια για να απολαύσουν το θέαμα όπως ακριβώς το οραματίστηκε ο ίδιος.
Η, αν και καθόλου πρωτότυπη, αρκετά καλοστημένη υπόθεση, και, κυρίως, το υπέρτατο θέαμα έκανε πολλούς να ξεχάσουν την επιστημονική φαντασία (γνωστή και ως “παραμύθια”) ή τον ψηφιακό (δηλαδή ψεύτικο) κόσμο της Πανδώρας και να απολαύσουν άναυδοι μερικές από τις πιο όμορφες εικόνες που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά.
Η ιστορία του κινηματογράφου άλλαξε, λοιπόν. Άλλαξε με θεαματικό τρόπο. Και το θετικό είναι ότι ο κόσμος έζησε αυτή την αλλαγή.
Όσον αφορά τον James Cameron… Ό,τι και να πει κανείς για τον άνθρωπο που έχει στο ενεργητικό του μερικές από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών (Terminator 1 & 2, Abyss, Aliens, Avatar) και τις δύο πιο εμπορικές ταινίες όλων των εποχών (Avatar και Τιτανικός) είναι λίγο. Πλέον, αν πάει σε κάποιο studio και πει ότι θέλει να κάνει μια ταινία με ροζ ελέφαντες να χαϊδεύουν μπεζ τριαντάφυλλα επί τρεις ώρες, αποκλείεται να ακούσει όχι. Κάποιοι στη Fox, εξάλλου, ακόμα χτυπάνε τα κεφάλια τους για τα χαμένα κέρδη τους από τον Τιτανικό…
Η αφορμή, λοιπόν, βρέθηκε και δεν είναι άλλη από την ταινία που άλλαξε τον κινηματογράφο. Και όταν λέμε άλλαξε εννοούμε ότι κάποτε ήταν οι Lumieres και έδειξαν ένα τρένο να φτάνει σε ένα σταθμό και εκατόν κάτι χρόνια μετά εμφανίστηκε ο James πήρε ό,τι κινηματογραφική τεχνολογία υπήρχε μέχρι προχθές, πρόσθεσε και 2-3 δικά του μπιχλιμπίδια, επένδυσε τα λεφτά που είχε βγάλει – με μεγάλο ρίσκο αλλά και με το τσουβάλι – από τον Τιτανικό και έδειξε στο φιλοθεάμον κοινό το όραμά του για τον κινηματογράφο του αύριο. Και το όνομα αυτού, φυσικά, Avatar.
Θυμάμαι να διαβάζω πριν 3 χρόνια για το project αυτό του Cameron και να αναρωτιέμαι πόση πλάκα μας κάνει. Μία ταινία με κανονικούς αλλά και ψηφιακούς βασισμένους σε motion capture ηθοποιούς, γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε 3D, βασισμένη σε ένα σενάριο που είχε γραφτεί πριν μιάμιση δεκαετία και διαδραματιζόμενη σε ένα πλανήτη όπου πάμε εμείς οι γήινοι ως οι κακοί της υπόθεσης... Και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι, μάλλον, αυτή τη φορά το χρυσό παιδί του Hollywood, ο πιο ακριβοπληρωμένος σκηνοθέτης όλων των εποχών, δε θα τα καταφέρει τόσο καλά. Πολύ scifi για το ευρύ κοινό, πολύ ρίσκο τεχνολογικά, πολύ ρίσκο να πρέπει να ταυτιστούμε με τους εχθρούς μας…
Στα αγγλικά υπάρχει η φράση “foot in the mouth” που χρησιμοποιείται όταν μετανιώνεις για κάτι που έχεις πει. Η μετάνοια ήρθε πολύ νωρίς: όταν είδα τα πρώτα πλάνα από την ταινία σε 2D teaser πριν κανένα εξάμηνο… Συνειδητοποίησα ότι το τεχνολογικό, τουλάχιστον, ρίσκο είχε, κατά τα φαινόμενα, εξαλειφθεί.
Και όχι μόνο, προσθέτω πλέον… O James Cameron μάγεψε για ακόμα μία φορά το κοινό – είτε φανατικούς του fans (γκουχ, γκουχ, δεν καταλαβαίνω γιατί με δείχνετε) είτε αδιάφορους τόσο για το έργο του όσο και για την επιστημονική φαντασία. Μέσα σε 6 εβδομάδες κατέρριψε το “ακατάρριπτο” ρεκόρ του Τιτανικού – που του είχε πάρει και 10 μήνες να επιτευχθεί - κάνοντας κάμποσα εκατομμύρια ανθρώπους να φορέσουν γυαλάκια για να απολαύσουν το θέαμα όπως ακριβώς το οραματίστηκε ο ίδιος.
Η, αν και καθόλου πρωτότυπη, αρκετά καλοστημένη υπόθεση, και, κυρίως, το υπέρτατο θέαμα έκανε πολλούς να ξεχάσουν την επιστημονική φαντασία (γνωστή και ως “παραμύθια”) ή τον ψηφιακό (δηλαδή ψεύτικο) κόσμο της Πανδώρας και να απολαύσουν άναυδοι μερικές από τις πιο όμορφες εικόνες που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά.
Η ιστορία του κινηματογράφου άλλαξε, λοιπόν. Άλλαξε με θεαματικό τρόπο. Και το θετικό είναι ότι ο κόσμος έζησε αυτή την αλλαγή.
Όσον αφορά τον James Cameron… Ό,τι και να πει κανείς για τον άνθρωπο που έχει στο ενεργητικό του μερικές από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών (Terminator 1 & 2, Abyss, Aliens, Avatar) και τις δύο πιο εμπορικές ταινίες όλων των εποχών (Avatar και Τιτανικός) είναι λίγο. Πλέον, αν πάει σε κάποιο studio και πει ότι θέλει να κάνει μια ταινία με ροζ ελέφαντες να χαϊδεύουν μπεζ τριαντάφυλλα επί τρεις ώρες, αποκλείεται να ακούσει όχι. Κάποιοι στη Fox, εξάλλου, ακόμα χτυπάνε τα κεφάλια τους για τα χαμένα κέρδη τους από τον Τιτανικό…
