Βρε, τι κάνει αυτή η Ανγκόλα, ε;

Την είδατε την Ανγκόλα στο Μουντομπάσκετ; Καλά, δεν την είδατε γιατί είναι αντιεμπορική και δεν είναι στο πρόγραμμα μεταδώσεων...

Η έκπληξη της διοργάνωσης καθάρισε - και, μάλιστα, με σχετική ευκολία - τους τρεις αντιπάλους που αντιμετώπισε μέχρι τώρα. Ας πούμε ότι η Ιαπωνία (25 πόντοι διαφορά) που έχει ψηλότερο παίκτη 2.05 (!) ήταν εύκολος αντίπαλος, αν και είναι η διοργανώτρια και η FIBA έχει πολύ μεγάλη προϊστορία διαιτητικών "σφαλμάτων" που ευνοούν φαβορί, συμπάθειες και διοργανωτές. Ας πούμε ότι ο Παναμάς (22 πόντοι διαφορά) είναι μια άγνωστη ομάδα που έχει ακόμα και παίκτη των Harlem Globetrotters (!!!) στη σύνθεσή της, αν και πολλοί ειδήμονες και μη τη θεωρούσαν ικανή να είναι η έκπληξη της διοργάνωσης. Ας πούμε ότι και η Νέα Ζηλανδία (22 πόντοι διαφορά) με τους τρελούς παίκτες που κάνουν επίδειξη πολεμικού χορού των Μαορί πριν από κάθε ματς δεν είναι κάποιος αξιόλογος αντίπαλος, αν και τερμάτισε τέταρτη στο προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Ναι, αλλά μιλάμε για την Ανγκόλα, τη μόνιμη εκπρόσωπο της Αφρικής στις μεγάλες διοργανώσεις του μπάσκετ, η οποία όταν έχανε με κάτω από 20 πόντους το αντιμετώπιζε ως θρίαμβο.

Και η Ισπανία, όμως, ε; 3/3 για την παρέα του Gasol με αρκετά άνετες νίκες επί Παναμά, Νέας Ζηλανδίας και Γερμανίας και οι Ίβηρες δείχνουν ότι (και) αυτή τη φορά θα πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους (αν και μάλλον θα το πουλήσουν και πάλι, όπως και η ποδοσφαιρική εθνική τους).

Από την άλλη οι Αργεντίνοι μπορεί να δυσκολεύτηκαν κόντρα στους μη έχοντες τον Tony Parker Γάλλους, αλλά φιλοδώρησαν με τριαντάρα και σαραντάρα Λίβανο και Βενεζουέλα αντίστοιχα, δείχνοντας τα δόντια τους και ότι έρχονται με φόρα από την Ολυμπιάδα της Αθήνας.

Αλλά και οι "αγαπημένοι" μας γείτονες Τούρκοι μια χαρά ξεκίνησαν. Ο Kutluay και τα παιδιά του (γιατί κάπως έτσι είναι το σκηνικό) έκαναν δυο νίκες κόντρα στις - θεωρητικά - πολύ ισχυρότερες Λιθουανία και Αυστραλία.

Η ομάδα των ΗΠΑ, αν και ψιλολαχτάρησε, δεν την (ξανα)πάτησε από το Πουέρτο Ρίκο και έριξε και 30 πόντους στο κεφάλι του Yao Ming και της παρέας του, ενώ οι Ιταλοί νίκησαν σχετικά εύκολα τους Κινέζους και γύρισαν το ματς κόντρα στους Σλοβένους.

Και οι δικοί μας;

Παρά τις δύο νίκες η εθνική ομάδα απογοητεύει. Σουτάρει πολλά τρίποντα, παρά τη μεγάλη αστοχία (10/38), η άμυνα - που θεωρείται το μεγάλο όπλο της ομάδας - έχει τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο σε κάθε ματς που πελαγοδρομεί (οι 26 πόντοι στο δεύτερο δεκάλεπτο με τους Λιθουανούς πόνεσαν πολύ) και υπάρχουν στιγμές που δεν υπάρχει κανένα πλάνο στην επίθεση. Το πιο ανησυχητικό, όμως, ήταν οι 20 χαμένες βολές κόντρα στη Λιθουανία. Η ομάδα δείχνει, περιέργως, ακόμα να ψάχνεται, ενώ ο Γιαννάκης δείχνει να ξεχνάει ώρες-ώρες δύο συγκεκριμένους παίκτες του - οι οποίοι φαίνεται ότι κλήθηκαν απλά για να μην έχουμε κράξιμο...

Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι η διαιτησία είναι κάθε άλλο παρά έχθρική (αυτό με τη FIBA που λέγαμε παραπάνω), το μόνο θετικό που προκύπτει από τις μέχρι τώρα εμφανίσεις της εθνικής μας στην Ιαπωνία είναι ότι μάλλον είμαστε μεγάλη ομάδα - από αυτές που ακόμα και στην κακή τους ημέρα καταφέρνουν να κερδίζουν τα παιχνίδια.

Κρίμα θα ήταν πάντως να πάνε άδοξα οι περισσότεροι από τους παίκτες αυτής της ομάδας, οπότε ας ελπίσουμε ότι θα βελτιωθούν οι εμφανίσεις, γιατί μετά τον όμιλο αρχίζουν τα δύσκολα.

ΥΓ.1 Αν δω και σε άλλη διοργάνωση το Χατζηβρέττα να είναι αναντικατάστατο στέλεχος της εθνικής, θα μασήσω τις κοτσίδες μου!

ΥΓ.2 Ωραιότατο το αφισάκι των Γιαπωνέζων διοργανωτών, ε;